Ooh, wat een dag,
ik lach en ik blijf lachen,
want wéér ben jij erin getrapt,
wéér geloofde je mijn mooie woorden,
zonder dat je het zelf doorhad.

Is het mijn charme? Mijn stem? Mijn pracht?
Of is het gewoon dat ik weet
hoe ik jou in mijn netten vangt?

Ik beloofde je percelen, huizen, auto’s,
gratis zorg, veiligheid en meer.
Ik beloofde je kinderen een betere toekomst,
en jij geloofde het weer.

Ja, ja, je bent er wéér ingetrapt,
wat goed van mij, toch?
Ik lach, want je blijft naïef,
je stelt geen vragen,
je onderzoekt niets,
je vraagt niet eens:
Hoe kan ik dit ooit waarmaken?
Hoe kan dit mogelijk zijn?

Maar ach, waarom zou je?
Mijn leugens smaken zoet,
ze geven hoop, een droom,
ook al weet ik dat ze nooit uitkomen,
ook al weet ík dat jij straks
weer met lege handen staat.

Toch hou ik je voor de gek,
en hoe meer ik dat doe,
hoe populairder ik word,
hoe machtiger ik ben.

Is dat niet prachtig?
Is dat niet mooi?

Maar wat als jij nu wakker wordt,
Niet langer zwijgt, niet langer stort?
Wat als jij de leugens doorziet,
En niet meer buigt voor macht en verdriet?

Wat als jij niet luistert naar wat ik beloof,
Maar vraagt naar daden, naar echte stof?
Wat als jij niet meer dromen koopt,
Maar kiest voor recht, voor wat echt loopt?

Dan breekt de dag dat ik niet meer lach,
Dan wankelt mijn troon, dan valt mijn macht.
Want politiek zonder blinde trouw,
Wordt eindelijk van het volk… en niet van mij, maar van jou.

Mijn naam is: Politiek.

Isje