Ik denk dat iedereen gisteren een beetje zijn of haar hart vasthield. ‘Laat het stoppen met regenen’. Een blik op de vele beelden van ondergelopen straten en plekken in groot Paramaribo maakt die wens begrijpelijk. Elke druppel zou er nou net één te veel zijn. Het zou precies die spreekwoordelijke druppel zijn die de emmer kon doen overlopen. Gelukkig werd die wens tot nader orde een beetje verhoord. Terwijl het water een beetje aan het wegtrekken is, op de ene plek duurt het wat langer dan bij de andere, zie ik in gedachten mensen hun hoofd breken, hoe te voorkomen dat hetzelfde weer gebeurt bij de eerstvolgende keer dat Petrus besluit zijn sluizen open te doen.  Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Hoewel, misschien moeten we als burgers een begin maken door minder troep in de goten te bonken. Dat gedrag van ons is nog steeds niet ten goede verandert. Echter, is alleen de verandering van ons ‘bonkgedrag’ helaas niet de oplossing van het probleem. Daar zal veel meer inzicht en geld bij komen kijken. Geld dat er blijkbaar niet is. Of het inzicht wel aanwezig is zal nog moeten blijken.  Ik vrees dat we dat ook niet op kort termijn zullen ontdekken. Dus zullen we op lang termijn nog vaker geconfronteerd worden met het blank beeld van de straten, erven en huizen wanneer de weergoden weer eens hun zegeningen over ons uitstorten. Hoewel ik me in gemoede afvraag of het nou zegeningen zijn of tranen. We kunnen er in elk geval niet blij van worden.  

Hoewel, soms zie je juist hoe innovatief mensen juist kunnen worden wanneer het water ze aan de lippen ligt. Heel misschien is daar een lichtpuntje in te vinden.  Wie weet welke uitvindingen we nog mogen verwachten die voor een goedkope en praktische oplossing kunnen zorgen op bepaald gebied. We moeten optimistisch blijven door al onze tranen heen. Wat we vooral niet mogen verliezen is ‘hoop’. Dus tuur ook ik in de verte, op zoek naar het lichtje dat de president ons beloofd heeft te zullen zien.  Vanuit mijn optiek echter, is het nog te bewolkt om zelf een glimp van dat lichtje te kunnen meepikken. Elke keer wanneer ik ga tanken merk ik de duisternis om me heen toenemen.  Inkopen doen maakt dat ik het gevoel krijg van een erg donkere kamer. Je krijgt op de koop toe hoofdpijn van de vele berekeningen die je in je hoofd moet maken, elke keer wanneer je moet afrekenen en de lichtjes van de kassa een dans met de cijfers uitvoeren voor je ogen. Nee, dat is niet iets waar iemand jaloers op kan raken. Ook niet de bijna angstige blik waarmee je steeds je bankrekening checkt, elke dag van de nog bijna nieuwe maand, om te zien hoeveel je nog over hebt om de rest van de maand te overleven. Als de salarissen meegingen met de vele verhogingen dan zou het nog te dragen zijn. En ik praat dan niet alleen over de salarissen van de ambtenaren. Maar de realiteit is anders. Echter, de emmer van de samenleving is blijkbaar nog niet vol. In gemoede dragen we. We klagen wel, meer op sociale media als wat anders, maar daar blijft het bij.  We kijken gewoon met een verbitterde blik toe wanneer hoogwaardigheidsbekleders en hun volgauto’s met loeiende sirene langs ons heen razen, terwijl velen van ons de auto nu meer thuis moeten laten staan, simpel omdat zij zich de benzine niet kunnen permitteren. Wat voor zin heeft het te werken als je alleen nog de benzine kunt betalen om naar het werk te gaan? Over carpoolen gesproken.

Maar er komt licht! Vermoedelijk zal dat licht komen ergens in de buurt van de verkiezingen zoals we dat gewend zijn. Helaas heeft die gewoonte tot nu toe niet gemaakt dat we er niet met ogen open intrappen.

We stemmen weg. We plaatsen weer. En dan begint het liedje weer van vooraf aan.

Misschien wordt het tijd dat niet een politieke partij of een politiek leider ‘NYE’ zegt, maar wij het volk.

Maar die laatste druppel die het volk de ogen opent laat nog op zich wachten. En de politici doen daar elke keer weer een regendans op. Dus laat die druppels maar komen.